Recensies
NBD Biblion Veelvoud van een eiland, In 2022 gaf het dichterscollectief Obsidiaan in het ‘Huis van de Dichter’ in het West-Vlaamse Watou (België) het startschot voor een poëtische rondvaart rond de wereld, langs verre kusten en eilanden. Dit avontuur resulteert in een dichtbundel ‘Veelvoud van een eiland’.
De bundel met negenenveertig gedichten is een reis langs de weg van de verbeelding, een verzameling van verhalen, beelden en indrukken, vertaald in gedichten, telkens in relatie tot één specifiek eiland dat op speciale wijze tot leven wordt gewekt. Zeven dichters nemen de lezer mee langs paradijselijke stranden waar hij kan snorkelen boven koraalriffen om dan weer gedropt te worden op ballingsoorden in het hoge noorden, geconfronteerd met ruwe kliffen of vulkanen. Tania Verhelst brengt dan weer een ode aan Odysseus in het prozaïsch gedicht ‘Penelope’. Aldus ontdekt de lezer elk eiland als een openbaring en een verrassing, telkens weergegeven door een andere auteur en invalshoek en met vermelding van de geografische coördinaten voor elk eiland. Bijzonder verzorgde en aantrekkelijke uitgave. Veel persaandacht en talrijke presentaties in België en Nederland.
Daniël Franck Het dichterscollectief Obsidiaan presenteert zich als een open labo voor poëzie waar de dichters via allerlei projecten elkaars creativiteit stimuleren. Het collectief ontwikkelde een eigen podium ‘Roes!’ en een online platform ‘Roer’.
...
Het thema ‘eilanden’ verbindt het geheel, al gebeurt dit af en toe ook met de losse pols. Het mooie is immers dat een dergelijk algemeen thema zowel een rode als een losse draad kan zijn. Poëzie houdt niet van te strenge restricties. Het is wel een prettige insteek. Als lezer haal je spontaan de atlas boven en zo wordt dit een rit met niet alleen poëtische maar ook geografische verkenningen. En er zullen nog andere dimensies het pad kruisen.
Er zit een opmerkelijke eenheid in de bundel, wat toch bijzonder is voor een groep dichters. Misschien moet een verklaring worden gezocht in de correctie en bijsturing van elkaars werk. Met uitzondering van Reinout Verbeke staan de gedichten van de respectieve dichters kriskras door elkaar.
Bezieler van Obsidiaan is Edward Hoornaert, de man van de nauwkeurige observatie.
...
De poëtica van Steven Van Der Heyden leunt daar wel bij aan. Zijn minutieus opgebouwde gedichten zijn wat klassieker van opbouw en plechtiger, maar worden altijd gekenmerkt door een rijk taalvermogen.
...
Ondanks de verschillen is het knappe aan deze bundel toch de eenheid. Dit is een collectief dat elkaar goed gevonden heeft en dat ook op papier onderstreept met een kwalitatief sterke bundel. De Vlaamse poëzie leeft wel degelijk. Het belang van Uitgeverij P hierin kan niet worden onderschat, dat mag ook wel eens worden gezegd.
Veelvoud van een eiland - Obsidiaan
Ruim twee jaar geleden gaf collectief Obsidiaan in het Huis van de Dichter in Watou het startschot voor een rondvaart langs verre kusten en eilanden. Een avontuurlijke tocht die de dichters meevoerde naar alle uithoeken van de wereld en nu zijn neerslag vindt in deze bundel.
Et la poésie, alors? - Palliatief
Gisteren was mijn gedicht 'Palliatief' te horen tijdens een nieuwe aflevering van het programma 'Et la poésie, alors?' op de Franstalige zender Radio Panik. De aflevering is volledig gewijd aan Vlaamse poëzie - en laat zien dat Nederlandstalige Belgische dichters zich niet onbewust zijn van de aanwezigheid van de dood. Grote dank aan samensteller en producer Anna Ayanoglou.
ROB DE VOS-PRIJS 2023
| Woonzorgcentrum Ze leeft in een wereld van glas, is het breken constant nabij in scheve hoeken kruist ze verkeerde bewegingen vertrouwt de grond van alles het meest Ze bestaat in aanrakingen die ze bewaart onder vingertoppen, eeltplekken overgroeien haar verleden, leggen laag na laag over verweerde jaren Ze leeft van woorden die weinig ruimte innemen: ja, nee, misschien van de eenvoud van een bed waarin slaap niet venijnig komt, het herkauwen van verveling tussen kleurloze gordijnen De vitrine van haar geheugen etaleert meerkeuzevragen in haar hoofd, een bibliotheek vol ongrijpbare kansen Vanop een bank met een onveranderlijk uitzicht probeert haar blik radeloos wolken te verbinden Getroost door het ritme van een pompend hart zit ze haar blessuretijd uit Dit lichaam is haar laatste adres |
Jurycommentaar Hettie Marzak
Meander door Hettie Marzak In dit ontroerende gedicht klopt alles: de observaties, de beelden, de klanken. Zo zijn er de e-klanken in de eerste strofe die met regelmaat terugkeren en de a-klanken in de tweede strofe die dit gedicht melodieus maken. Bij hardop lezen komt dat nog het beste tot zijn recht.
Maar ook het beeld van de ‘wereld van glas’, dat gekoppeld wordt aan ‘het breken’ even verderop in het gedicht, dat vervolgens terugkomt in het glas van de ‘vitrine van haar geheugen’, is goed gekozen voor de breekbaarheid van de oude vrouw.
De dichter tekent een trefzeker beeld van een oude vrouw die lijdt aan dementie en die haar laatste dagen uitzit in een verzorgingstehuis. Hij doet dit zonder sentimentaliteit, maar met mededogen, door slechts te benoemen wat hij ziet en daar zijn gedachten over te laten gaan. Hij roept hier een voorstelling mee op die juist door de eenvoud zo aangrijpend is.
Opvallend is ook dat de lengte van de versregels afneemt naarmate het gedicht zijn einde nadert: zoals ook in het leven van de vrouw de dagen steeds minder in aantal worden. Alles wordt minder: haar geheugen, de woorden die tot haar beschikking staan, de afwisseling van de dagen. Alleen de meest basale dingen blijven over: een pompend hart, een lichaam.
De dichter heeft het verval van een mensenleven zó onder woorden gebracht dat iedereen zich een voorstelling kan maken van het leven in een woonzorgcentrum. Daarmee is het gedicht zowel actueel als tijdloos geworden en zal het steeds opnieuw weer mensen weten te raken, omdat het over ons allemaal gaat.
The Little Owl - Knotwilg
