Liederen voor het leven Klimaatdichters
Een multidisciplinaire avond over bedreigde soorten door de klimaatdichters 16 april 2021, Pakhuis De Zwijger, Amsterdam
“Biologische diversiteit is een rommeltje. Het loopt, kruipt, zwemt, duikt, zoemt. Maar extinctie is stil en heeft geen andere stem dan die van onszelf.” (Paul Hawken)
Met klimaatdichters Annelie David, Moya De Feyter, Saskia Stehouwer en Babette Wagenvoort (beeld); optredens van (klimaat)dichters Alexander Bartels, Emma Crebolder, Frederik Luciën De Laere, Ann Van Dessel, Steven Van Der Heyden, Willemijn Kranendonk, Mikael Vogel en Monique Wilmer.
Muziek van Wanderwelle.
In het voorjaar 2021 startten de klimaatdichters met een reeks multidisciplinaire avonden over dieren, planten en andere soorten die door klimaatverandering dreigen te verdwijnen of al zijn verdwenen. Tijdens deze avonden gedenken wij wie zij zijn. De klimaatdichters stellen dat geen enkel wezen onopgemerkt zou mogen (uit)-sterven. We geven deze aardbewoners een stem, die waarschuwt en ook hoop uitspreekt zodat anderen niet hetzelfde lot hoeven te ondergaan.
Bekijk de avond hier opnieuw.
Warmste Week Poëziecentrum vzw.
Liefde is beweging, ze zwemt voorbij
in mensen met een bestemming.
Erfbewoner aan het woord Boekenerf.
Interview met Boekenerf op 3 december 2020. Lees het interview ook op Boekenerf.be
Voor Steven Van Der Heyden is poëzie een manier om houvast te vinden in een onzekere wereld, om mensen dichter bij elkaar te brengen. Taal als social nearness, als antigif voor de social distance. Daarnaast geeft Steven ook vorm aan schilderijen, keramiek en glascreaties. Zowel in taal als beeld streeft hij soberheid in vorm na, om zo tot de ware essentie te komen.
“Met mijn gedichten probeer ik de horizon te verlengen en de bodem uit de dagen te halen. Ik ben dus een zoeker en in die zin altijd onderweg. Taal geeft vaak richting en net zoals schoonheid kan ze een grote troost zijn.”
Wat betekent schrijven voor jou?
Ik tracht met taal de wereld te lezen, een wereld die zo nu en dan wat wringt. Met mijn gedichten probeer ik de horizon te verlengen en de bodem uit de dagen te halen. Ik ben dus een zoeker en in die zin altijd onderweg. Taal geeft vaak richting en net zoals schoonheid kan ze een grote troost zijn. Het is ook een belangrijke manier om in relatie tot de ander te treden. Simone De Beauvoir zegt het zo mooi: ‘Niemand wordt zichzelf alleen’. Dus taal als social nearness, want er is momenteel al genoeg distance. Ik schrijf voornamelijk poëzie, ook al flirt ik eens graag met het kortverhaal of een blogartikel.