Whale fall
Ik ben niet langer wachter van de zee
maar prooi in het bellennet
verstrikt in een trage verticale dans
een op hol geslagen sonar
in de greep van het duister
Ik hang niet meer vast aan klanken
verlaat de plek die zingt, de bloei van het water
hoe dieper ik duik, hoe meer zwaarte naar binnen lekt
echo’s geven geen klik meer
Op deze diepte draagt enkel mijn huid nog
mijn verhaal, lezen inkervingen als braille
daaronder kraken ribben, krimpen luchtkamers
scheurt een oeroud geheugen uit membranen
Een nieuwe wereld kruipt mijn lichaam in
met het diep geduld van water
geef ik de oceaan haar vorm terug
Steven Van Der Heyden
Antropoceen
De mens is een triest zoogdier dat zich kamt. César Vallejo
het gerucht doet de ronde
dat we onze voorouders voor de gek houden.
we wapenen ons met beton
breken een ritme van groei en erosie
om niet over de rand van dijken te vallen
klampen we ons vast aan koppige idealen
besmetten uren met drijfvuil en ontkenning,
kijken weg van onze verzamelwoede
hoe kleren als vacht aan ons kleven
met plastic botten houden we ons bijeen
uit kelp en korstmos filteren we boodschappen
als ontheemde mieren graven we ons in
zoeken richting en redding. wij, donkere materie
voer voor een zwart gat.
Steven Van Der Heyden
Afrikaanse gieren
zwart afstekend draaien ze hun cirkels
op zoek naar een laatste stuiptrekking
in wat diep verloren ligt
de schoonmaakploeg van de natuur
telt steeds minder leden, thermiek houdt hen
niet langer boven de afgrond, breed is hun val
met opgezette mantelveren en kale koppen
lijken ze monniken die de doden wegslepen
hun pikorde raakt verstoord
ze zijn een verslindende onderneming, klaar
om te verdwijnen in bijgeloof
amuletten en verscholen gif
oude genezers met koppige idealen
kijken scherp de toekomst in, zien andere
aasgieren onder een schrale zon
Steven Van Der Heyden
Liederen voor het leven Klimaatdichters
Een multidisciplinaire avond over bedreigde soorten door de klimaatdichters 16 april 2021, Pakhuis De Zwijger, Amsterdam
“Biologische diversiteit is een rommeltje. Het loopt, kruipt, zwemt, duikt, zoemt. Maar extinctie is stil en heeft geen andere stem dan die van onszelf.” (Paul Hawken)
Met klimaatdichters Annelie David, Moya De Feyter, Saskia Stehouwer en Babette Wagenvoort (beeld); optredens van (klimaat)dichters Alexander Bartels, Emma Crebolder, Frederik Luciën De Laere, Ann Van Dessel, Steven Van Der Heyden, Willemijn Kranendonk, Mikael Vogel en Monique Wilmer.
Muziek van Wanderwelle.
In het voorjaar 2021 startten de klimaatdichters met een reeks multidisciplinaire avonden over dieren, planten en andere soorten die door klimaatverandering dreigen te verdwijnen of al zijn verdwenen. Tijdens deze avonden gedenken wij wie zij zijn. De klimaatdichters stellen dat geen enkel wezen onopgemerkt zou mogen (uit)-sterven. We geven deze aardbewoners een stem, die waarschuwt en ook hoop uitspreekt zodat anderen niet hetzelfde lot hoeven te ondergaan.
- Bekijk de avond hier opnieuw.
- Meer info over De klimaatdichters